Vandaag was het dan eindelijk zo ver. De weerberichten waren gunstig gezind en de wandeling waar ik al weken, nee, zelfs maanden naar uitkeek kon definitief doorgaan. Met een zorgvuldig ingepakte rugzak stapte ik bij de Ullach parkeerplaats uit de auto en wachtte ik op de berggids die mij de komende 2 dagen zou vergezellen. Kort daarna parkeerde een busje met de opdruk 'Alpinskischule' pal naast mijn auto en draaide iemand het raampje naar beneden. "Vincent?" - ik knikte. "Markus?" - de persoon knikte terug. Hij stapte uit en stelde zich voor. "Wat is vandaag precies de bedoeling?" vroeg Markus. "Passauer Hütte" antwoorde ik. "Ja, Klar... aber wanderen oder auch klettern? " Snel antwoorde ik "wanderen, nur wanderen" en ik kon een onderdrukte glimlach nog net verbergen.